Rozpacz

Gdy Nicole obudziła się następnego dnia, wczorajsze wydarzenia pamiętała jak przez mgłę. Kiedy umysł zaczął jej się rozjaśniać, pojawiła się pulchna kobieta, ubrana w biały fartuch:
-Jak się pani czuje?- spytała wyraźnie zatroskana.
-Czy ja jestem w szpitalu?
-Tak-lekarka uśmiechnęła się słabo- Czy pamięta pani cokolwiek z wypadku?
-Jakiego wypadku?!-spytała przerażona Nicole.
-Czyli nie- zanotowała coś w zeszycie.
-Jaki wypadek?!-powtórzyła dziewczyna.
-Ekhem. No więc trzy dni temu jechała pani ze swoimi rodzicami samochodem...-podjęła zakłopotana-i, no cóż, państwa auto z niewiadomych przyczyn zderzyło się z innym pojazdem-kobieta zagryzła wargę.
-A.. gdzie są moi rodzice w tej chwili?- Nicole spojrzała lekarce prosto w oczy. Ta natychmiast odwróciła wzrok. Po kilku sekundach otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Po chwili wyrecytowała jednak:
-Nie żyją. Przykro mi. Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy aby ich uratować. A teraz wybaczy pani, ale wzywają mnie obowiązki zawodowe- i odeszła nie racząc nawet na nią spojrzeć.
Nicole przyglądała się swoim dłoniom. To wszystko nie jest prawdziwe. To się  nie mogło wydarzyć. Po prostu śni mi się jakiś koszmar-pomyślała. Pierwsza łza spłynęła po jej zaczerwienionym policzku. Druga kropelka wody już jaśniała w jej oku. Spadła. Trzecia tak samo... Kolejna... i następna... W końcu rozpłakała się na dobre. Kiedy wreszcie się uspokoiła, przypomniała sobie twarze obojga rodziców. Natychmiast zaczęła łkać. Tym razem była to jednak czysta rozpacz.