Ciemność

Słyszała swój własny, urywany oddech. Nierównomierne bicie serca. Spróbowała otworzyć oczy. Zupełnie niepotrzebnie, bo w pomieszczeniu było ciemno. Mimo wszystko postanowiła jednak się stąd wydostać. Nienawidziła ciemności. Bała się jej. Rozpaczliwie starała się coś ujrzeć, zaczęła panikować... Gdy nagle zobaczyła malutkie okienko po lewej stronie. Pod nim była jakaś półka, a na niej stało kilka zapalonych świeczek. Poczuła przyjemny zapach wanilii. Zastanawiała się, czy światło było cały czas, a ona dopiero teraz tak naprawdę otwarła oczy, czy też... Jej rozważania przerwał zimny jak lód głos:
-Jesteś gotowa?
Zamarła. W panice wstrzymała oddech i otworzyła szerzej oczy. Jednak prócz drobnych, tańczących płomyków, nie dostrzegała niczego. Po dość długiej chwili ciszy, uznała, że musiała się przesłyszeć.
-Pytałam, czy jesteś gotowa-ten sam głos przeciął powietrze jak nóż.
-K-kto tu jest?-wyjąkała ze strachem.
-To nieistotne. Odpowiedz na pytanie.
Nicole głośno przełknęła ślinę.
-Ymm... Gotowa na co?- rozejrzała się gorączkowo, w celu znalezienia ewentualnej drogi ucieczki.
-Na Inicjację.
-Ch-chyba nie rozumiem.
-Tu nie ma czego rozumieć!-zagrzmiał głos-Po prostu odpowiedz.Chcesz opuścić to miejsce?-spytał nieco spokojniej.
-N-no tak. Ale gdzie ja w ogóle jestem?
-Zostałaś przyjęta- i kobieta( jak Nicole wywnioskowała po głosie) zaczęła pośpiesznie szeptać:

      Czar jest jak szept,

Cisza jak noc,

Pieśni poszukuje

Za siedem dni,

Cienia ujrzysz

Blask ,uczyni cię

Jedną z nas.

I w ułamek sekundy zniknęła. Świeczki zgasły. Nicole została sama. W ciemności. Zasnęła.